در رابطه با هزینه اجاره، به‌طور میانگین حدود ۱۵ تا ۱۶ درصد از درآمد ماهانه خانوارها صرف اجاره مسکن می‌شود. این نسبت از نظر جهانی در محدوده قابل‌قبول قرار دارد، چرا که آستانه فشار مالی برای هزینه اجاره معمولاً ۳۰ درصد در نظر گرفته می‌شود. اما این رقم میانگین، وضعیت واقعی بسیاری از افراد را بازتاب نمی‌دهد. در میان خانوارهای جوان، به‌ویژه افراد ۱۹ تا ۳۴ ساله، بیش از ۳۰ درصد آن‌ها بیش از ۳۰ درصد درآمد خود را صرف اجاره می‌کنند. در شهرهای بزرگ مانند سئول، این فشار بیشتر است؛ به‌طوری‌که در برخی مناطق شهری، بیش از ۶۰ درصد از جوانان بیش از یک‌چهارم درآمدشان را به اجاره اختصاص می‌دهند. این مسئله به‌خصوص با در نظر گرفتن سیستم خاص اجاره به نام «جونسه» (که نیازمند ودیعه‌های بسیار بالا است) تشدید می‌شود.
در پاسخ به این وضعیت، دولت کره جنوبی چند برنامه راهبردی را در دستور کار قرار داده است. از جمله برنامه‌های افزایش عرضه مسکن از طریق پروژه‌های بزرگ ساخت‌وساز، گسترش خانه‌های اجاره‌ای با قیمت کنترل‌شده، و حمایت از مستأجران جوان از طریق وام‌های ودیعه یا تخفیف‌های مالیاتی. همچنین دولت طرح‌هایی برای اصلاح سیستم مالیات بر دارایی و کنترل بازار سوداگری نیز اجرا کرده تا از افزایش غیرواقعی قیمت‌ها جلوگیری کند.
با وجود این اقدامات، کارشناسان هشدار می‌دهند که اگر سرعت ساخت‌وساز و اصلاح سیاست‌ها متناسب با تقاضای واقعی نباشد، بازار مسکن ممکن است با فشار بیشتری مواجه شود. ترکیب افزایش جمعیت شهری، تأخیر در مالکیت خانه توسط جوانان، و فشار مالی بر خانوارهای کم‌درآمد، همگی نشانه‌هایی از بحرانی نهفته در سیستم فعلی هستند که نیازمند سیاست‌گذاری هوشمند، پایدار و بلندمدت خواهد بود.
در مجموع، کره جنوبی با چالش‌های جدی در حوزه مسکن مواجه است. اگرچه داده‌های رسمی میانگین‌ها را مثبت‌تر نشان می‌دهند، اما شکاف میان گروه‌های مختلف جامعه از نظر توانایی مالکیت خانه یا پرداخت اجاره، نشان می‌دهد که دولت باید اقدامات هدفمندتری را برای حمایت از اقشار آسیب‌پذیر به‌ویژه جوانان و مستأجران در پیش گیرد. آینده بازار مسکن در کره، به میزان موفقیت این سیاست‌ها در پاسخ به نیازهای واقعی مردم گره خورده است.